Περί δαιμονίων του πνεύματος

Η ζωή είναι παράλογη, κατά τον Camus (Καμύ), γιατί είναι χωρίς νόημα.     Η μοναδική και προσωπική σύλληψη  της φύσης τού ανθρώπου από τη συνείδησή του, η συνειδητοποίηση δηλαδή του παραλόγου, προκαλεί ένα μεικτό, παράξενο συναίσθημα. Η εξάρτησή του από το χρόνο, η υποταγή του στο θάνατο, η μάταιη ένταξή του σε καθημερινές, ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενες  συνήθειες και η υποταγή του σε πλήθος προκαταλήψεων, γεννά στην ψυχή του το συναίσθημα της ματαιότητας, της απελπισίας και της αηδίας. Το συναίσθημα αυτό γίνεται ανυπόφορο, αν ο άνθρωπος δεν αποδεχθεί τις πραγματικές αιτίες που το προκαλούν. Η αποδοχή τους προσφέρει την αίσθηση της ελευθερίας, την απαλλαγή από ευθύνες και ενοχές. Αυτό που του μένει τότε, είναι η δράση. Ελεύθερος, χωρίς ανώφελες δεσμεύσεις και αναστολές χρησιμοποιεί το πνεύμα του και ασκεί τη δράση του, απαλλαγμένος από τα δεσμά κάποιου καθορισμένου εκ των προτέρων προορισμού. «Η συναίσθηση της ζωή του, της  επανάστασής του, της ελευθερίας του, σημαίνει ότι ζει και μάλι

"Μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται" Ο ορισμός του Ενρίκε Σάντος Ντισέπολο για το τάνγκο δεν μπορεί να ξεπεραστεί....το ίδιο και η μουσική του Piazzolla..

«Ξεκινάμε τη ζωή μας ανυπόστατοι, αδοκίμαστοι, ανύπαρκτοι, ανώνυμοι. Ξεκινάμε μέσα στην οντολογική λήθη, και μέσα στην αδιαφανή ομίχλη της μέριμνας. Αυτή μας παλεύει, να μη δέσουμε δεσμούς συναγωγούς φιλίας με τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας. Ο καθένας μας ξεκινά με το όνομα Κ α ν έ ν α ς. Αν ξεφύγουμε ετούτη την πανίσχυρη βαρυτική δύναμη, που μας τη φόρτωσαν οι θεοί, ο Δίας η Μέριμνα η Γη, φενάκη και δόλωμα, για να μη νιώθουμε άκοπα και χάρισμα το πολύτιμο νόημα της ίδιας της ζωής μας• αν φτάσουμε να πληρώσουμε το ακριβό λύτρο που αξιώνει η φύση και η ουσία της ανθρώπινης μοίρας μας• αν αλλάξουμε το μουσικό μας τρόπο, πηδώντας από τον απλοϊκά υποστασιακό στον αυθεντικά υπαρκτικό άνθρωπο, από τη φλογέρα του βοσκού στο φλάουτο του Μότσαρτ (Zauberflöte), από το Man στην Existenz, από το Οὖτις στο Οδυσσέας• αν γίνει να κινήσουμε λειτουργικά τη διαλεκτική μας σχέση με το πρόβλημα της ουσίας και του βάθους της ζωής μας• αν περπατήσουμε το βραχύ μας βίο έξυπνοι και εγρήγοροι, και